او یک شاعر، نقاش، فیلسوف، موسیقیدان و سراینده‌ای بزرگ باقدرت تخیل و بینش عمیق است که نام‌آوری‌اش بیشتر به‌خاطر اشعار اوست. یک شخصیت ملی و مبارزه‌جو که به‌خاطر محبت و انسانیتش در قلب همه مردم جهان جا دارد.

به تاگور لقب گوردیو به معنای پیشوا داده‌اند، زیرا او از پیش‌گامان و مدافعان سرسخت استقلال هندوستان بود و نخستین آسیایی برنده جایزه نوبل است.

رابیندرانات تاگور بزرگ‌ترین شاعر ایالت بنگال است که به دو زبان هندی و بنگالی شعر می‌گفت و از تصنیفات مهم او سرود ملی هند و بنگلادش است. در غرب او با عنوان «صدای میراث معنوی هند» می‌شناسند.

در شعر و اندیشه تاگور احساس وحدت و یگانگی با هستی و شور عشقی که در تاروپود عالم وجود جریان دارد برجسته است، او درکی عمیق از هستی دارد که کاملاً در اشعارش مشهود است: «برای ما والاترین هدف این جهان آن نیست که صرفاً در آن زندگی کنیم، آن را بشناسیم و از آن بهره بجوییم. بلکه خودمان را با وسعت بخشیدن به احساس همدلی و یگانگی‌مان با آن از عمق وجود بشناسیم و به کمال ره بجوییم. نه آنکه از عالم بیگانه شویم وبر آن چیرگی و سلطه یابیم بلکه درکی ژرف از آن پیدا کنیم و به وحدت و یگانگی با آن برسیم».

شخصیت تاگور کاملاً در آثار او متجلی است که از درخشان‌ترین آثار او می‌توان «سلطان قصر سیاه»، «میوه جمع کن»، «اشعار خیبر»، «رشته‌های گسسته»، «نامه‌هایی به یک دوست»، «پیوند آدمی»، «مذهب بشر»، «شخصیت»، «نکاتی از بنگال»، «هدیه عاشق» و «چیترا» را نام برد.

 او به‌عنوان یک هنرمند رسالت خود را می‌شناخت و همیشه آماده‌ی مبارزه با بیداد و ظلم بود. او با زندگی مردم عادی، با دردها و رنج‌ها، با گرسنگی و فقر و مرض آنها آشنا بود و به ترسیم چهره واقعی آن‌ها در طول زندگی و آثار خویش پرداخت.

منابع: سایت همشهری آنلاین، روزنامه شرق، وبگاه ایران