در زیر  آن‌همه قدرت بازیگری، استعداد و سبک خاص مردانه یک زندگی سراسر تراژیک و مملو از شوربختی بود. بدون شک زندگی او یک تراژدی کامل بود که رفته‌رفته رو به نزول می‌گذاشت؛ هرچند حتی در بدترین سال‌های حرفه‌ای‌اش نیز مورد ستایش قرار می‌گرفت.

 از دوران کودکی پرآشوب تا رسیدن به شهرت و سقوط دوباره‌اش، از ویرانی های  خانوادگی و پایان دردناکش همه‌وهمه بخشی از زندگی او بود؛ اما نکته مهم این است که او توانست از درون تراژدی زندگی‌اش، استعداد خود را بیرون بکشد.

 در طول تاریخ بازیگری سینما هیچ فردی به‌اندازه براندو مورد ستایش قرار نگرفته و بر نسل‌های بازیگری بعد از خود تأثیر نگذاشته و به‌عنوان نابغه، اسطوره و غول بازیگری خوانده نشده است، تا جایی که به قول اسکورسیزی  بازیگری در سینما را به قبل و بعد از مارلون براندو تقسیم می‌شود.

 براندو با آوردن شیوه متداکتینگ شیوه بازیگری را متحول کرد. او که  به جز بازیگری به رویدادهای اجتماعی زمانه‌اش نیز بی‌تفاوت نبود و بردن جایزه اسکار برای نقش ویتو کورلیونه در فیلم پدرخوانده، کسی را متعجب نکرد. اتفاق غافلگیرکننده این بود که براندو مراسم را تحریم کرد و از گرفتن جایزه سرباز زد. او یکی از بومیان آمریکا به نام ساچین لیتل‌فدر را به‌جای خودش به مراسم فرستاد تا به اعضای آکادمی بگوید حاضر به قبول جایزه نیست. خانم لیتل‌فدر گفت، "رفتار کنونی صنعت سینما و تلویزیون با بومیان آمریکا" دلیل عدم قبول جایزه از سوی براندو بوده است. در متن کامل بیانیه او، نوشته شده بود: "سازندگان تصاویر متحرک نسبت به تبعیضی که به بومیان آمریکا انجام می‌شود و همین‌طور مسخره کردن شخصیت آن‌ها و توصیف‌شان به‌عنوان برده، شیطان و دشمن، مسئول است."

این بازیگر آمریکایی آن‌طور که خودش بیان کرده هرگز فکر نمی‌کرده در جهان سینما به چنین شهرتی برسد و می‌گوید: "همه‌چیز اتفاقی شد، اگر خوش‌شانس نمی‌بودم و بازیگر نمی‌شدم، معلوم نیست که قرار بود سر از کجا دربیاورم. احتمالاً یک شیاد و کلاهبردار می‌شدم. کلاهبردار خوبی می‌شدم."

منابع: ایرنا، نماوا