کوهی که توصیف «دیو سپید پای‌دربند» عجیب زیبنده آن است و چه اهل کوهنوردی باشید چه نه، تمام ایران این قله را می‌شناسند کوهی در شمال ایران که بلندترین کوه ایران و بلندترین قله آتشفشانی آسیا است و وقتی به قله‌ی آن صعود می‌کنید می‌توانید دریای خزر را تماشا کنید و اگر رو به جنوب کنید، شهرهای ورامین، قم و تهران را می‌توانید مشاهده کنید.
نام دماوند به دو صورت دماوند و دنباوند ثبت شده است. این کوه را با نام‌های کاملاً متفاوت" بیکنی" و "جبل لاجورد "نیز معرفی کرده‌اند. در مورد دلیل نام‌گذاری دماوند در فرهنگ معین آمده است: دم (دمه، بخار) + آوند = دماوند؛ دارای دمه و دود و بخار.
ناصرخسرو قبادیانی بلخی در اوایل سفرنامه خود در باب کوه دماوند آورده است: میان ری و آمل کوه دماوند است، مانند گنبدی که آن را لواسان گویند. لواسان در زبان پارسی میانه (پهلوی) به معنای تیغه کوهی است که محل طلوع خورشید است.
از دماوند در افسانه‌های ایران هم یاد شده است؛ شهرت آن بیش از هر چیز در این است که فریدون، ضحاک را در آنجا، در غاری به بند کشیده و ضحاک آنجا زندانی است. هنوز هم بعضی از ساکنین نزدیک این کوه باور دارند که ضحاک در دماوند زندانی است و اعتقاد دارند که بعضی صداهایی که از کوه شنیده می‌شود، ناله‌های او است و بنا به روایتی دیگر نبرد لشکر فریدون به سپهسالاری کاوه با ضحاک در حوالی دماوند بوده است. در تاریخ بلعمی محل زیست کیومرث، کوه دماوند است و گور فرزند وی هم آنجا قرار دارد. دماوند بار دیگر در پادشاهی منوچهر مطرح می‌شود؛ آرش کمانگیر از فراز آن تیری انداخت تا مرز میان ایران و توران را تعیین کند. به‌طورکلی قله دماوند در فرهنگ کشور ما مظهر پایداری، استواری و یک نماد ملی است و به‌عنوان یک اثر ملی ثبت شده و به روش‌های گوناگون از آن به‌عنوان یک نماد ملی یاد می‌شود.
منبع: سایت کجارو
