جمله‌ای معروف در هنر نوازندگی وجود دارد که می‌گوید: «بهترین ساز آن سازی است که نوازنده احساس کند این ساز در آغوش و دستان او به‌راحتی قرار گرفته و صدایی طبیعی و مطبوع نسبت به ذائقه فرهنگی او به وجود می‌آورد.» و با نگاهی در بین سازهای ایرانی در می‌یابیم که تار چنین سازی است و وقتی در آغوش نوازنده‌اش قرار می‌گیرد گویی که این چوب و پوست از روح نوازنده خود جان می‌گیرد و زنده می‌شود و صدای اعجاب انگیزش باعث آرامش روح آدمی می‌گردد.
تار، یکی از قدیمی‌ترین سازهای ایرانی است که به آن "وتر" نیز گفته می‌شود، از سازهای زهی و ایرانی است که با زخمه نواخته می‌شود. اطلاعات درستی از تاریخ دقیق پیدایش و ساخت این ساز وجود ندارد، اما رد این ساز را می‌توان در اشعار شاعران بزرگی چون فرخی سیستانی، خواجه بهاءالدین، ابوالفرج اصفهانی، باباطاهر و... یافت.
به‌عنوان‌مثال باباطاهر در سروده‌ای از خود چنین این ساز را یاد می‌کند:
دلی دیدوم چو مرغ پاشکسته، چو کشتی، بر لب دریا نشسته
همه گویند طاهر، تار بنواز صدا چون می‌دهد تار شکسته
شکل ظاهری این ساز شبیه دل است و شاید به همین خاطر تار را ساز اهل دل و تسکین‌دهنده روان آدمی می‌دانند. تار دارای صدای لطیف و دلربا است که بسیاری از متفکرین، عارفان، فیلسوفان و صوفیان به آن همواره عشق می‌ورزند. تار صدایی گرفته، محزون و کاملاً شرقی دارد که به‌خاطرداشتن رزونانس، قدرت صدایی بالا و اجرای دستگاه‌ها و آوازهای موسیقی سنتی ایران برترین و کامل‌ترین ساز ایرانی محسوب می‌شود.
این ساز ایرانی توسط هنرمندان بزرگی همچون ابراهیم سرخوش، اسدالله حجازی، اسماعیل مهرتاش، بیژن کامکار، جلیل شهناز، جهان‌شاه صارمی، غلامحسین بیگجه‌خانی ، مرتضی نی‌داوود، میرزا عبدالله فراهانی، فرهنگ شریف، محمدرضا لطفی و حسین علیزاده نام برد ... نواخته شده است.
منابع: صدسال تار، انتشارات ماهور، سازشناسی، نوشته‌ی پرویز منصوری
