نام آن در لغت به معنی ماندولای کوچک است. ساز زهی زخمه‌ای  که از خانواده سازهای لوت می‌باشد و به لحاظ ظاهری از گیتار کوچک‌تر و تا حدی گلابی شکل است و توسط انگشت یا مضراب نواخته می‌شود.

در قرن شانزده میلادی سازی به نام ماندورا وجود داشت که جرقه ای برای ابداع ساز ماندولین شد. این ساز اولین‌بار در قرن 18 و در ایتالیا و آلمان استفاده شد و ساخت آن در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 در اروپا و آمریکا رواج یافت. در قرن 20 در اندازه‌های مختلفی از سوپرانو تا کنترباس ساخته شد. امروزه ماندولين‌هاي پشت کاسه‌ای شباهت زیادی به سازهای ایتالیایي اوليه دارند و در ژانرهاي فولکلور و كلاسيك متداول‌اند.

در اواسط قرن 19ام این ساز چندان طرفداري نداشت. محبوبيت دوباره ماندولين در اوايل قرن بيستم منجر به توسعه اشكال و طرح‌های مختلف از این ساز مدرن امروزي گرديد. بيشتر پیشرفت‌های صورت‌گرفته روي ماندولین در آمريكا رخ داد زمانی که سازندگان ساز در آمريكا شروع به ساخت ماندولين‌هاي با پشت صاف و سطح بالايي خميده شدند. دو شخصيت كليدي نقش اساسي در خلق ماندولين‌هاي مدرن مورداستفاده در ژانرهاي بلوگراس، كانتري، بلوز و گروه‌های jug (jug-band) شدند: اورويل گيبسون (Orville Gibson) و مهندس آكوستيك ليود لوار. (Lioyd Loar) اين دو شخصيت سبك F يا فلورانسي (Florentine) و ماندولين‌هاي گلابی‌شکل سبك A كه ما امروزه می‌شناسیم را به وجود آورده اند. سياري از این ساز ها آكوستيك كنوني از نسل سازهاي ساخته‌شده توسط گيبسون (Gibson) هستند.

این ساز گاهی در ارکسترهای اپرایی به‌کاررفته است؛ مانند اپرای اُتِلو اثر جوزپه وردی. آنتونیو ویوالدی یک کنسرتو برای یک ماندولین) و دو کنسرتو برای دو ماندولین ساخته‌است. موتسارت در اپرای دون‌ژوان از آن استفاده کرده است و بتهوون نیز چند سوناتین برای آن نوشته است. نیکولو پاگانینی هم چند سرناد برای این ساز با همراهی گیتار ساخته است.

منبع : هونل پورتال