دوره تیموریان یکی از دوره‌های تاریخ است که در آن شعر و ادب ایرانی بار دیگر شکوفا شد و این موضوع به دلیل توجه شاهزادگان و سلاطین این دوره به شعر و ادبیات است که به‌شدت از شعر و هنر حمایت می‌کردند. از بزرگ‌ترین و نامدارترین شاعر این دوره می‌توان به عبدالرحمن جامی نویسنده منظومه سلامان و ابسال اشاره کرد که سرآمد شاعران زمانه خویش است.

تخلص جامی به جهت تعلق خاطر او به زادگاهش "جام"شکل گرفت. اما محل رشد و شکوفایی او شهر هرات بود که در آن روزگاران، مرکزی برای اهل ادب و فرهنگ و علاقه‌مندان پرورشِ ذوق بود.

جامی مبدأ و آغاز و انگیزه خلقت و آفرینش را بر محور عشق می‌بیند و عشق را همواره ساری و جاری در عالم‌وآدم می‌داند. برای شناختن بیشتر و درک شخصیت این شاعر قرن نهم هجری باید به این نکته توجه داشت که ما با فردی چندوجهی مواجه هستیم، شخصیتی عاشق، شاعر، ادیب، فقیه، عارف، موسیقی‌دان و دانشمند و عالِم.

جامی شاعریست که بارها در دیوان خود، از نام شاعران بزرگ با احترام یاد کرده است؛ او مهارت خاقانی را در قصیده‌سرایی می‌ستاید و در غزل‌سرایی به روشِ کمال خجندی توجه می‌کند. در مثنوی سرایی، خود را مدیون نظامی گنجوی و امیر خسرو دهلوی دانسته است. او همچنین از رودکی، انوری، سعدی، حافظ، سنایی و سلمان ساوجی تمجید کرده و از نبوغ و مقام متعالی مولانا سخن گفته است .

از او امروزه ده ها کتاب و رساله از نظم و نثر به زبان‌های فارسی و عربی به‌یادگارمانده است که از مهم‌ترین آنها می‌توان؛ هفت‌اورنگ، بهارستان، منظومه سلامان و ابسال،دیوان سه‌گانه، لوایح، رساله وحدت وجود، شرح مثنوی اشعۀ اللمعات ، نقد النصوص و... را نام برد. او که به حق " خاتم‌الشعرا " نامیده شده است و میراث بزرگی از اندیشه و عاطفه را برای ما به یادگار گذاشته و آثار او بخش مهمی از ذخایر ارزشمند فرهنگ ما را تشکیل می‌دهند.

منبع: زندگی‌نامه شاعران ایران