وقتی که به تاریخ مشترک دو کشور ایران و هند مینگریم یکی از یادگارهای آنها این کتاب میباشد که از کهنترین کتابهای آریاییان و از قدیمیترین نوشتهها به زبان هندو و اروپایی است. دین ودائی یا ودیسم دین آریاییها بوده است.
مهاجرت اقوام دریایی از آسیای میانه به هند باعث ایجاد جرقهای برای ظهور آئینهای هندی شد که به دنبال آن گروههایی از اقوام آریایی به ایران، هند و اروپا سفر کردند و همراه خود آیینها، آداب، رسوم و عقاید خویش را برده و منتقل کردند و همین در کنار هم بودن و یگانگی قومی باعث عناصر مشترک اعتقادی بین زرتشت و هندوئیزم شد، این مهاجرت عقیده چندگانه پرستی، قربانی کردن برایخدایان و رواج پیداکردن سرودهای مذهبی را با خود به همراه آورد که ترکیب این عقاید با اعتقادات سنتی خود مردم که دراویدی نام داشتند باعث بهوجودآمدن آئین ودایی شد.
کتاب ودا از چهار کتاب ریگ ودا (نیایشها)، یجورودا (نیایش کنندگان)، سامه ودا (نغمه نامه)، آتارواودا (روحانی نامه) تشکیل می شود.پیداش و تشکیل شدن فرهنگ کنونی شبه قاره هند از آئین ودایی تاثیر پذیرفته است. وداها تاریخ نگارش چهار کتاب فوق را در دورهای بین سالهای ۱۷۵۰ و ۶۰۰ قبل از میلاد میدانند.
و به دلیل اینکه کتاب وداها حاصل تراوشات ذهنی روحانیون هندی و آریایی است مقدس شمردن آن ها به دور از منطق میباشد و همچنین با ادیان الهی نظیر اسلام، یهود و مسیح سازگار و قابل قبول نیست.
جهانشناسی وداها به گونهای بود که نظمی که در جهان است به سه قلمرو زمین، آسمان و فضا تقسیم میشود و هرکدام توسط خدایی خاص نظم و اداره میشود همچنین بر این باور بودند که خدایان بسیاری وجود دارند اما جهانی که اداره میکنند یکی است.
منبع: تاریخ جامع ادیان جانبی ناس ص. 133 / فرهنگ مکتوب ص. 388/ معرفت 1386/ خبرگزاری ایلنا
