گندم و گیلاس؛ اثری از منوچهر آتشی

بانوی رنگها

از دیدار آبی ها

چه می آورد

 جز لبخندی

که برکه ریگ قرمزی است

 و دندانی

 که تلالو مرواریدهای نبسته

 به آینه تقدیم می کند

سبز رفته و گلگون برمی گردد

 از میانه گیلاس ها

 با گونه ای

 و لکه سرخی

 جگر چلانده گیلاسی

 که ستاره را

 به خسوفی دل انگیز می آراید در برکه

بی نیاز نماز وحشت و طلسم هیاهو

چه می دهد به من این جان زیبای گندمی؟

 شیهه ظریفی از خنده

 که مادیانی

از دشت های خاطره

 روانه می کند به امروز و می آرایدش به رویا

در فردا

بانوی رنگ ها

گیلاس ها

جگر چلانده مرا ارمغانت کرده اند

 و تو

سیب دلم را که گاز بزنی

شعری از آن بر می آید

 که زخمی لذیذ و آهی رنگین است

 بانوی گندمی

 از میان گندم ها

چه می آورد

 جز وسوسه گناه ؟