اسطوره بزرگی که از همان کودکی نبوغ خود را نشان داد و تا پیش از ۱۸ سالگی ۷ هزار بیت شعر سرود. بعد‌ها کار‌های دیگری هم کرد و فیلسوف و نویسنده و نمایشنامه‌نویس و موسیقی‌دان و نقاش شد. او در زندگی‌اش آرام و قرار نداشت و بهترین شاهدش این بود که در ۶۸ سالگی تازه به دنبال آموختن نقاشی رفت او کسی نبود

جز رابیندرانات تاگور بزرگ‌ترین نویسنده ادبیات مدرن هندوستان که به عنوان نخستین آسیایی برنده جایزه نوبل شد وی از سردمداران دیرین و مدافعان سرسخت استقلال هندوستان نیز به شمار می‌آید. رابیندرانات تاگور ۷ مه ۱۸۶۱ میلادی در بنگال هند دیده به جهان گشود و در سراسر مشرق زمین محبوبیت وصف نکردنی داشت.

تاگور بیش از ۶۰ دیوان شعر، ۴۰ داستان کوتاه و بلند، ۵۰ نمایشنامه و تعداد زیادی مقالات و کتب فلسفی و عرفانی خلق کرده است و همچنین سرود ملی هند را هم از آن اوست پیش از آنکه در سال ۱۹۱۳ جایزه نوبل ادبیات را دریافت کند در شرق مشهور بود و پس از آن آثارش ترجمه شد و غربی‌ها هم سعادت یافتند که تاگور را بشناسند و حرفش را بشنوند.

تاگور به سفر های زیادی رفت اما به گفته خودش ایران برای او جایی دیگر بود به گونه‌ای که خود را از تبار ایرانی‌ها می‌دانست و چنان شیفته فرهنگ ایرانی بود که با افتخار می‌گفت: «من ایرانی‌ام».

از آثار جاویدان او می‌توان که اغلب به چند زبان دنیا ترجمه شده است می توان:«سلطان قصر سیاه»، «میوه جمع کن»، «اشعار خیبر»، «رشته‌های گسسته»، «نامه‌هایی به یک دوست»، «پیوند آدمی»، «مذهب بشر»، «شخصیت»، «نکاتی از بنگال»، «هدیه عاشق» و «چیترا» را نام برد

نگاهی گذرا به اشعار و سروده‌های رابیندرانات تاگور، به روشنی نشانگر گرایشِ او به طبیعت و عناصرِ طبیعی است. به‌جرئت می‌توان گفت: زمین، آسمان، ستارگان، ابرها، درختان، گل‌ها، دریا، رود، بادوباران، از مؤلفه‌های اصلیِ اشعارِ تاگور به شمار می‌روند.

 رابیندرانات تاگور: هر کودکی با این پیام به دنیا می‌آید که خداوند هنوز از انسان ناامید نیست ...

منبع: گروه خبری جوان/ زندگینامه تاگور/ ایسنا