شاعر نامدار شیرازی که مزارش بین حافظ و سعدی واقع شده است او در عهد فتحعلی‌شاه از بزرگ‌ترین شعرا و ادیبان و خوش‌نویسان معروف شیرازی در سده سیزدهم هجری محسوب می‌شد. او میرزا شفیع شیرازی و معروف به میرزا کوچک بود اما همه ما او را با لقب مشهورش وصال می‌شناسیم. وصال از طریق استعداد ادبی بی‌نظیر و صدای خوش آوایی که داشت به مجالس بسیاری دعوت می‌شد او توانست نخستین اشعار خود را در یک مجموعه به نام «مهجور» تنظیم کند.

وصال شیرازی هنر بسیار بزرگی در سرودن غزلیات داشت او در این راه شاعران بنامی چون سعدی و حافظ را الگوی خود قرار داده بود اما اگر نگوییم که مثنوی‌های بسیار زیبایی نیز سروده است کم‌لطفی کرده‌ایم زیرا او چند منظومه زیبا در قالب مثنوی سروده بود که به عنوان شاهکارهای هنری عصر او برشمرده شدند به عنوان نمونه وصال مثنوی تمام نشده شیرین و فرهاد اثر وحشی بافقی را به قدری هنرمندانه به پایان رساند که هیچ تفاوتی در آغاز و پایان این منظومه پیدا شدنی نیست.

وصال جدایی از شاعری و خوشنویسی در فقه، فلسفه، موسیقی و مرثیه سرایی گوی سبقت را از رغبای خود ربوده بود.

او در طول زندگی آثار زیبایی از خود به یادگار گذاشت که عبارتنداز: - دیوان اشعار مشتمل بر پانزده هزار بیت - مثنوی بزم وصال - تکمیل مثنوی ناتمام فرهاد و شیرین وحشی - ترجمه اطواق الذهب زمخشری

 بدون شک وصال در همه زمینه‌های هنری، ادبی و عرفانی بسیار موفق و پیشرو بود که با اطمینانی کامل می‌توان گفت این شاعر اعجوبه‌ای تکرار نشدی در تاریخ زمین است.

یک بیت زیبا از وصال:

زنهار میازار ز خود هیچ دلی را         کز هیچ دلی نیست که راهی به خدا نیست

منبع: زندگی نامه بزرگان دین/ بیتوته/ ادبیات شعر پارسی