محمد علی جمالزاده یکی از موثرترین نویسندگان در دوره معاصر بوده است و برخی او را پدر داستان کوتاه و آغازگر سبک رئالیسم ( واقع گرایی) در ادبیات فارسی می دانند. او به قدری در داستان نویسی معروف و شهره بود که چندین بار نامزد جایزه نشریات خارجی شد و حتی در سال 1969 نیز در یک قدمی دریافت جایزه ای بین المللی بود. جمالزاده در سال 1965 نامزد جایزه نوبل ادبیات شد که به نوع خود افتخاری برای ادبیات نوین فارسی به حساب می آید. یکی از معروف ترین آثار جمالزاده ، دارالمجانین است که آن را در سال 1321 به رشته تحریر در آورد. جمالزاده در سال 1270 در اصفهان متولد شد اما با توجه به شرایط سیاسی متغیر در ایران و اصالت لبنانی اش، دوران نوجوانی را در بیروت و از آن پس دوران جوانی و کهنسالی اش را در اروپا و کشور سوییس گذراند. او اکثر زمان عمرش را در خارج از ایران سپری کرده است اما همواره در حوزه زبان فارسی به کوشش و تلاش پرداخته است و در مجلات و کمیته هایی به زبان فارسی مشغول بوده و کتاب های ماندگاری را نیز تالیف کرده است.

همانطور که اشاره شد ، او یکی از موثر ترین داستان نویس ها در ادبیات معاصر ایران است و در کنار صادق هدایت و بزرگ علوی بنیان گذاران اصلی ادبیات داستانی معاصر فارسی به شمار می آید. جمالزاده در کتاب یکی بود یکی نبود ، سبک داستان نویسی غربی و مدرن را در ادبیات فارسی بنیان گذاری کرد. از آثار او می توان به کتاب ها و داستان هایی مثل  گنج شایان ، تاریخ روابط روس با ایران ، پندنامه سعدی ، قصه قصه ها ، بانگ نای ، فرهنگ لغات عامیانه ، طریقه نویسندگی و داستان سرایی ، سرگذشت حاجی بابای اصفهانی ، اندک آشنایی با حافظ ، یکی بود یکی نبود ، عمو حسینعلی ، سر و ته یه کرباس ، دار المجانین ، تلخ و شیرین و... اشاره کرد.

محمد علی جمالزاده خود در بخش ابتدایی کتاب دار المجانین نقل می کند در دکان میرزا محمد کتابفروش نشسته بود که با پیرزنی که کتاب برای فروش آورده بوده است ، مواجه می شود. جمالزاده از او کتابی میخرد و زن به جای باقی پول ، چند کاغذ دست نویس به او می دهد. پس از مدتی که جمالزاده به کاغذ های دست نویس رجوع می کند ، خواندن آنها باعث نوشتن کتاب دارالمجانین می شود.

منبع :

https://www.goodreads.com/