شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید در بیست سال اخیر تکنولوژی به اندازه کل قدمت زمین پیشرفت کرده است و روز به روز بر سرعتش نیز افزوده می شود. این افزایش سرعت سبب شده مشاغل بسیاری که زمانی بسیار پر طرفدار بودند از بین بروند. یکی از آن مشاغل پنبه زنی بود پیرمرد پنبه زنی که  با کمان حلاجی اش که به آن لور هم میگفتند در خیابان ها راه می افتاد و بلند فریاد میزد لحاف دوزیه و در حیاط خانه ها مشغول پنبه زنی تشک ها و لحاف ها میشد.

اما الان دنیای الیاف است و از پنبه های قلمبه شده در تشک ها و لحاف ها خبری نیست. الیاف ها هم حالا حالا ها هستند و نه قلمبه می شوند که حلاجی بیاید آن ها را صاف و صوف کند و نه دیگر کسی حوصله دارد آن ها را بیست سی سال نگه دارد تا بعدا راهی خانه بخت دخترها و پسرهایشان کنند.

بنظرم کار با کمان حلاجی چیزی شبیه به نواختن یک ساز است. پنبه زن پنبه ها را آرام آرام روی کمانچه حلاجی اش باز می کند و گویی با آن موسیقی و رقصی با پنبه و کمان و پارچه و نخ راه می اندازد و خودش می شود کنسرواتواری انگار در دل فرانس.
شاید به رقص سما هم بماند این کار، انگار حلاج مسخ زدن پنبه می شود و از هر چه تعلق است رنگ رهایی می گیرد.

پرواز پنبه ها در هوا را که دیگر نگو، هنگام حلاجی آن هم دم عید انگار خودش سمفونی سه بتهوون را اجرا می کند.

البته نا گفته نماند آن لحاف های قطور و کلفت سرمایی می طلبد که حداقل یک سه چهار درجه ای زیر صفر باشد تا گرمای خوابیدن زیرش بچسبد وگرنه با انواع وسایل گرمایشی آدم خفه خون مرگش میگیرد 😊