زبان یک ابزار ارتباطی بین فرهنگ ها و مردم در سرتاسر هستی به عنوان پدیدهای زنده و در حال رشد است که با توسعه ی ارتباطات در جهان و نزدیکی فرهنگها روز بروز به سمت غنی تر شدن میرود.
زبان پارسی درباری یا دری همانطور که از نامش بر می آید بیشتر در دربار بکار می رفته است. درباره‌ی مهد پیدایش زبان فارسی دری، نظریه‌ها و دیدگاه‌های مختلف ارایه شده و به گفته الیور روی: «مهد پیدایش زبان دری ایران میباشد، این زبان از ترکیب زبانهای کهن پهلوی اشکانی، تخاری، سغدی و غیره به وجود آمده است. زبان دری دنبالهُ زبان پهلوی یا پارتی نبوده، همزمان و موازی با آن وجود داشت و از آن متاُثر بود و در طول قرنها با استفاده از زبانهای سانسکرت، هندی، پشتو، ترکی و عربی غنی تر شده است.»
فارسی دری زبانیست که از اواخر دوره ساسانی در سراسر ایران از مدائن تا اقصاء نقاط ماوراءالنهر برای شهرنشینان و اهل دانش و فرهنگ شناخته بوده است و به آن سخن می گفته‌اند و پس از تغییر خط از پهلوی به خط عربی، زبان رسمی سراسر ایران گشت و شاعران و نویسندگان و دانشمندان ایران زمین آثارعلمی و ادبی خود را به این زبان نوشته و آن را کمال بخشیده‌اند. این زبان در طول تاریخ شکل گیری خود هر چه کم داشت، از گویشهای متداول در سرزمین های پهناور ایران و از زبان عربی گرفت. نویسندگان و دانشمندان ایرانی در تألیف کتابهای خود هر جا واژه‌ای را از گویش محلّی مناسب می یافتند و آن را برای انتقال مفاهیم مورد نظر خودشان شایسته می دیدند در کتابها و آثار خود به کار می بردند و زبان دری یا فارسی امروزی را از هر جهت غنی تر میساختند، به طوری که در بازه ای از تاریخ نه تنها در محدوده ایران؛ بلکه در آسیای مرکزی و آسیای صغیر و شبه قاره هند زبان رایج در انتقال علم و ادب گردید. و امروزه از نشانه‌هایی که در تاریخ کهن ایران باقی مانده است، نشان از این موضوع دارد که فارسی دری به عنوان یک زبان و نه یک گویش سابقه‌ای دیرین از دیرباز در فرهنگ و تمدن ایران زمین داشته است، به گونه ای که می توان گفت فارسی امروزی فرزند خلف زبان دریست.
منبع: مقاله فارسی دری نوشته مهدی تدین
