به دوازده نفر از یاران مخصوص و نزدیک حضرت عیسی (ع) حواریون می گفتند که بعد از حضرت عیسی عهده دار ادامه دادن راه حضرت مسیح (ع) در تبلیغ دین حضرت بودند. آنها افرادی مخلص، ایثارگر و مجاهد و مبارز بودند که بسیار به مسیح علیه السلام عشق می ورزیدند.
نامهایشان چنین بود: پطرس، اندریاس، یعقوب، یوحنّا، فیلوپس، برترلولما، توما، متّى، یعقوب بن حلفا، شمعون ملقّب به «غیور»، یهودا برادر یعقوب، و یهوداى اسخریوطى.
حواریون جمع «حواری» به معنای شستن و سفید کردن است.دلیل اینکه حواریون، به این نام خوانده شده اند به این علت است که آنها علاوه بر آنکه قلب پاک و روحی با صفا داشتند، برای پاکیزه ساختن و روشنکردن افکار دیگران و شستشوی مردم از آلودگی و گناه تلاش میکردند.
برخى گفته اند: این لغت از ریشه حور که به معناى سفیدى خالص است گرفته شده و سبب نام گذاریش این است که شغلشان تمیز کردن لباس ها بوده است.
درداستانها آمدهاست که حواریون در سفرها به همراه عیسی بودند و هر گاه تشنه و گرسنه می شدند به فرمان خداوند غذا و آب برای آنها آماده می شد، آنها این جریان را افتخار بزرگی برای خود دانستند و از مسیح پرسیدند آیا کسی بالاتر از ما پیدا می شود او فرمود: «بالاتر از شما کسی است که زحمت بکشد و از دست رنج خودش بخورد». به دنبال این جریان آنها به شستشوی لباس و گرفتن دست مزد از این کار پرداختند.
برخی دیگر گفته اند، که این نام کنایه از شست وشو دادن آن ها از دل ها و نفوس مردم بود که با بیان معارف الهى و احکام و توجه دادن مردم به سوى خداى یکتا، دل ها را از آلودگى شرک و بت پرستى شست وشو مى دادند.
در روایات آمده که حضرت مسیح علیه السلام بعد از زنده شدن و عروج به آسمان، هر یک از حواریون را به عنوان نماینده خود به یکی از مناطق مختلف جهان فرستاد، تا انجیل را تبلیغ کنند.
منبع: وبسایت تبیان
