شهری که همچون دانه‌های انارهایش در دل استان مرکزی می­درخشد و قدمت آن به دوران ساسانی می­رسد، و زمانی چاکراه ارتباطی میان ری باستان، همدان، اصفهان، قزوین، زنجان و قم به‌حساب می‌آمده است.

بسیاری از پیامبران و مبلغان دینی و حتی جهانگردان نظیر مارکوپولو، در سفرنامه‌هایشان از این شهر یاد کرده‌اند، و روایات زیادی در رابطه با وجه‌تسمیه نام آن وجود دارد. عده ای نام ساوه را بر وزن کاوه، از نام پهلوانی تورانی به نام «ساوه‌شاه»گرفته شده می­دانند، برخی می­گویندکلمه ساوه، تغییریافته واژه سه آبه به معنای مکانی با سه رودخانه است،عده‌ای هم ساوه را گرفته‌شده از واژه اوستایی «سوا» یا واژه پهلوی «سوکا» می‌دانند.

در کتاب تاریخ قم و دائره‌المعارف مینورسکی، در رابطه با وجه‌تسمیه ساوه آمده که این کلمه به معنای زر خالص ریزریز شده است

تاج المائر جهانگیری در کتابش در رابطه با ساوه می‌گوید:

"نرگس خوشبوی دارد زر ساوه در کنار لاله خود روی دارد مشک سوده در کنار"

ساوه در تاریخ پرفرازش حکومت ها و سلسه های بسیاری به خود دیده است و خاطرات بیشماری از دوران شکوه تا ویرانی آنها در دل خودجای داده است، در ابتدا پایگاه‌های اصلی مادها بوده و پس از آن مامنی برای حکومت ساسانیان، سلجوقیان، آل‌بویه و سامانیان گشته است. در جریان حمله مغول ها این شهر به کل ویران شد، کتابخانه‌های عظیم این شهر طعمه حریق شدند و بخشی از تاریخ این شهر در اتش این قوم خونخوار خاکستر گشت. در عصر قاجار، به دلیل تصمیمات حاکمان و پادشاهان قاجار بیشتر رو به نابودی رفت، پادشاهان قاجار ورود کاروان‌ها را به سمت ساوه ممنوع کردند و فروش انار این شهر قدغن شد.  

آثار بسیاری از این دوران ها در دل آن به یادگار مانده است که از مهم‌ترین این بناها میتوان به مسجد جامع ساوه و مناره این مسجد بازار ساوه، مسجد سرخ، گنبد چهارسوق، قلعه دختر یا قیز قلعه و امامزاده سید اسحاق اشاره کرد.

منبع: کجارو