"آن که همهچیز را ترک کند همه را به دست خواهد آورد، آن که مردم را ترک کند به نیروی محبت مسیح در میان آنان و در وجود آنها خواهد زیست، و آن که حتی خویشتن را به خاطر محبت مسیح ترک نموده باشد قادر است برای نجات همنوع خویش به یاری نیروی یگانه خداوند دستبهکار شود."
توصیف بالا تعریفیست که در کتب مسیحیت برای راهب آمده است و به شیوه زندگی آنها، رهبانیت میگویند. واژه رهبانیت از دو کلمه رهبان+یت تشکیل شده که به معنی ترسان بودن است و واژه رهبان یا راهب یعنی کسی که بسیار میترسد؛ در واقع راهب یا رهبان یعنی کسی که بسیار از خدا میترسد.
رهبانیت یعنی زندگی رهبانی که شامل قوانین و احکامی است که راهب موظف به اطاعت و اجرای آنهاست؛ بنابراین زندگی رهبانی یعنی زندگی وقف شده در راه خدا
برای راهب شدن نیاز است به مدت معیّنی همراه بقیه راهبان، در صومعه به ریاضت و عبادت بپردازد ودر این مدت مشخص میگردد که فرد توانایی زندگی رهبانی را دارد یا خیر؛ یعنی فرد داوطلب بعد از اتمام این مدت میتواند تصمیم بگیرد که رهبانیت را ترک کند و به زندگی عادی ادامه دهد یا اینکه میتواند در حضور مقامات کلیسایی (کشیش و اسقف) سه سوگند یاد کند و تا آخر عمرش راهب باقی بماند. که این سه سوگند به «توصیههای انجیلی» معروف هستند،چنیناند:
۱-فقر: یعنی راهب باید سوگند یاد کند که از مالکیت دنیوی و مادی پرهیز کند و صاحب چیزی نباشد و فقط به درگاه الهی نیازمند باشد. به این نوع فقر، «فقر انجیلی» میگویند. (البته راهب میتواند جامه رهبانی، کتابمقدس، تسبیح رزاری، طناب دعا (تسبیح شرقی)، کتاب دعا، دمپایی رهبانی و غذای ساده داشته باشد.)
۲-تجرد: یعنی راهب باید سوگند یاد کند که هیچوقت ازدواج نکرده و ازدواج نکند. او باید کاملاً عفیف و پاکدامن باشد و زندگی خودش را به خدا تقدیم کند.
۳-اطاعت: یعنی راهب باید سوگند یاد کند که همیشه از خدا، کتابمقدس، کلیسا، مقامات روحانی و کلیسایی و راهب بزرگ ( راهب ارشد، رئیس راهبان، رئیس صومعه) اطاعت کند و مطیع آنها باشد.
و پس از اینکه راهبی سوگند خورد که تا آخر عمر رهبان بماند، نمیتواند رهبانیت را کنار بگذارد و ترک کند بلکه باید طبق سوگندهایش، عمل کند؛ زیرا در کتابمقدس گفته شده کسی که نذر می کند یا سوگند میخورد، باید به آن عمل کند. .
به طورکلی میتوان رهبانیت مسیحی را «عرفان مسیحی» و راهب را «عارف، زاهد و عابد مسیحی» دانست.
منبع: برگرفتهشده از وبلاگ رهبانیت مسیحی