تاریخچه این تلاش ها به تاریخچه انسان های اولیه گره خورده است. هرچند بسیاری از این تلاش های پزشکی به دلیل عدم اختراع خط در جایی ثبت نشده است. این که چگونه سلامت جسمی خود را افزایش دهیم از دیرباز دغدغه نیاکان ما بوده است.
با پیدایش خط و ثبت وقایع، بابل به عنوان یکی از اولین مکان هایی که به طور جدی به پزشکی توجه کرده است، شناخته شد. در ادامه این تلاش ها در مصر باستان، ایران باستان و روم باستان ادامه یافت. در بين اقوام و مللي که در زمينه پزشکي و بهداشت و سلامت انسان ها به دستاوردهاي قابل ملاحظه اي دست يافتند، ساکنان اوليه فلات ايران بودند به گونه اي نخستين جراحان و پزشکان دنياي قديم از دل این فلات در تاریخ سردرآورده اند.
اما نقطه عطف تاریخ پزشکی مدرن، دوران رنسانس در اروپا است. تشکیل مراکز بهداشتی، بیهوشی، جراحی های پیشرفته و واکسیناسیون از نمونه پیشرفت های پزشکی در این دوره است که به نوعی نمایانگر دوره پزشکی مدرن است. اما مفهموم مدرن پزشکی در ایران خود را با عنوان مراکز صحیه یا بهداری نشان دادکه تاریخچه تشکیل آن به سال ۱۲۸۲ برمیگردد زمانی که به پیشنهاد میرزا نصراله خان مشیر الدوله، صدراعظم وقت، مظفرالدین شاه فرمان تشکیل بهداری یا «اداره کل صحیه» را صادر گردید
زیربنای خدمات این مجلس را، ۲۱ بیمارستان با ۹۰۶ تخت تشکیل میداد که از این تعداد، ۱۰ بیمارستان با ۶۵۰ تخت را مبلغان مسیحی (میسیونرها) اداره میکردند. و آموزش پزشکی در کشور، با تربیت پزشک در رشتهی پزشکی مدرسهی دارالفنون آغاز شد.
براساس قانون تمرکز مؤسسات بهداری مملکتی، (مصوب مجلس شورای ملی)، بهداری نظمیه و مؤسسهی پاستور، در ادارهکل بهداری متمرکز شد. همچنین، مقرر شد که کلیهی واحدهای وابسته به امر بهداشت، درمان و داروی سراسر کشور، در ادارهکل بهداری ، در وزارت داخله متمرکز شود. در۳۰ام شهریور ۱۳۲۰، ذکاءالملک فروغی، لایحهی تشکیل وزارت بهداری را به مجلس تقدیم کرد. سرانجام در هشتم آبان، در قانون اصلاح بودجهی کل کشور، این اداره به «وزارت بهداری » تبدیل شد.
منبع: سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران
