آندره ژید، همواره روش‌های نگارشی بسیاری را در آثارش به کار برده است که نشان‌دهنده استعداد ذاتی این نویسنده است.

ژید بر این عقیده است که ادبیات باید رنگ و بویی تجربی داشته باشد؛ به‌گونه‌ای که نویسنده بتواند زندگی و عادات خودش را در آن شـرح دهـد و تمام آثار ژید به‌نوعی متمرکز بر تجربیات شخصی او هستند.

ژید نسبت به قهرمانانش منشی بی‌طرفانه دارد و جانـب هیچ‌یک را نمی‌گیرد همان طور که خودش می­گوید: «یک هنرمند باید بتواند به میل خود و به‌نوبت، مـردی اخـلاق سـتیز، دختـری پاک‌دامن، انسانی درستکار و یا موجودی تبهکار را به تصویر کشد، بی آن که خود را موافـق یـا مخالف آنها نشان دهد» و این عقیده او را در تمام آثارش به‌ویژه در ایزابل می‌توان دید.

برای داستان «ایزابل» می‌توان کشش دوطرفه‌ای در نظـر گرفـت: یکـی داسـتان جـذاب زندگی دختری به نام ایزابل و دیگری کشف غم‌انگیز و غیرمنتظرة ایزابل واقعـی کـه دختـری بی‌ارزش و حقیر بیش نیست و در روند داستان ایزابل ازخودراضی واقعی جای ایزابل رؤیاها را می‌گیرد ...

کتاب سکه سازان که ژید آن را در دهۀ 1920 و پـس از جنگ جهانی اول نوشته، بازتاب بحران ارزش‌ها در آن دوره نشان می­دهد.

یا او در کتاب مائده‌های زمینی که پس از بازگشت از آفریقـای شـمالی آن را می­نویسد، می‌کوشد تا کشف لذات این منطقه را با خوانندگانش سـهیم شـود و بـه آنهـا نشـان دهـد کـه خوشبختی را باید همین‌جا، روی زمین، جویا شد نه جای دیگر ...

در آخر می‌توان گفت درون‌مایه‌ای که هم بر تمام آثار و هم بر سراسـر زنـدگی ژیـد سایه تسلط کامل دارد، صداقت است. به هـر چـه بـاور دارد عمـل مـی­کنـد و هـر چـه را کـه می­اندیشد به رشتۀ تحریر در می­آورد؛ و صداقت ژید هیچ جا پررنگ‌تر از کتاب اگر دانه نمیرد خودنمایی نمی­کند. او می‌داند که با این کار ممکن است احترام همگان را از دست بدهـد، امـا بازهم راه صداقت را پیش می­گیرد.

منبع: بازتاب تجربیات شخصی ژید در آثارش