«إِنَّا أَوْحَینَا إِلَیک کمَا أَوْحَینَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِیینَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَوْحَینَا إِلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَعِیسَى وَأَیوبَ وَیونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَیمَانَ وَآتَینَا دَاوُودَ زَبُورًا»؛
ما به تو وحى فرستادیم همانگونه که به نوح و پیامبران بعد از او وحى فرستادیم و (نیز) به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط (بنى اسرائیل) و عیسى و ایوب و یونس و هارون و سلیمان وحى نمودیم و به داود زبور دادیم. (سوره نساء، ۱۶۳)
برطبق قرآن کریم و احادیث اسلامی زبور نام کتاب حضرت داوود است که از جانب خداوند به او وحی شده است.
و ایشان از پیامبران بزرگ بنی اسرائیل بودند و در نبرد میان طالوت و جالوت، با این‌که طفل خردسالی بیش نبودند، به میدان رفتند و جالوت ستمگر را به هلاکت رسانیدند و سال‌های بعد به پیامبری و پادشاهی بنی اسرائیل نایل شدند.
بر اساس اسناد تاریخی کتاب "زبور"، پس از نزول "تورات" بر حضرت موسی(ع)، بر حضرت داوود نبی(ع) نازل شد.
از آن جا که در حال حاضر، اثری از "زبور" حضرت داوود(ع) به جز کتابی که هم اکنون در انجیل وجود دارد به نام "زبور" یا "مزامیر" خوانده می‌شود در میان نیست و به علت تحریف بسیاری که در آن به اتفاق افتاده، نمیتوان به طور قطعی زبور موجود در آن را به حضرت داوود نسبت داد؛ به همین جهت درباره علت نام‌گذاری و محتوای آن نمیشود نظر قطعی داد.
و بر طبق محتوای کتاب مزامیر؛زبور کتابیست که فقط می خواهد انسان را در هر روحیه و در هر حالتی که هست، قلب او را به سوی خداوند متوجه باشد و همواره انسان را به سوی خداوند دعوت نماید. و سروده‌هایی که معروف به سروده‌های پرستش است و مضمون آن یاد خداوند است به کرات در این کتاب به چشم میخورد.
و با توجه به معنای لغوی که برای زبور ذکر کرده‌اند، میتوان چنین نتیجه گرفت این کتاب دارای متن مستحکم و استواری بوده ودر آن خبری از احکام شرعی نبوده و فقط به احکام و مسائلی عقلی پرداخته است.
منبع: دائرهالمعارف اسلامی
