اگر بخواهیم ادبیات جهان را بررسی کنیم، بدون شک سهم قابل توجهی را باید برای ادبیات فرانسه کنار بگذاریم ادبیات، فرانسه را میتوان در اثاری هم چون «شازده کوچولو»، «بینوایان»، «بیگانه»، «گوژپشت نوتردام»، «تهوع» و... جستجو کرد.
در میان اسامی نوسندگان برجسته ادبیات فرانسه نام آناتول فرانسوا تیبو میدرخشد، و او را پادشاه نثر فرانسه لقب داده‌اند.
نویسنده‌ای که هم چهارچوب‌های کلاسیک ادبی را در آثارش رعایت میکند و هم سهل و ممتنع می‌نویسد.کسی که در کارنامه درخشانش اثار بینظیری هم چون تاییس جزیره پنگوئن‌ها، خدایان تشنه‌اند، بالتازار، سرگذشت هنرپیشه و آدمک حصیری قرار گرفته است.
او که پسر کتاب فروشی به نام «فرانسوا» بود و نام مستعار «فرانس» را به این علت روی خود نهاد، هیچگاه تحصیلات خود را به‌طور رسمی ادامه نداد و شخصاً به مطالعه میپرداخت.
نقطه شروع نویسندگی او از رفت و آمدهای پیاپی به انجمن‌های ادبی پاریس شروع شد، جایی که علاقه او به جریانات ادبی تبدیل به شوری برای نوشتن شد و او در 29 سالگی اولین کتاب خود چکامه های طلایی را چاب کرد و با دو کتاب نوشتن آخرش «پیر کوچک» و «زندگی در آغوش گل‌ها» که برگرفته از خاطرات کودکی او بودند جایزه نوبل ادبیات سال ۱۹۲۱ را گرفت و نام خود را ادبیات فرانسه جاودانه کرد.
از جمله رمانهای معروف او ، رمان «تائیس» است که «تورات بی‌ایمانان» نامیده می‌شود. که در سال 1894، اپرایی از آن با آهنگ «ماسنه» (Masenet)، آهنگساز معروف فرانسوی ساخته شد.
آناتول فرانس در این اثر با ناباوری، به بحث‌هایی طنزآمیز درباره مذهب و زندگی روحی و اخلاقی قدیسان و شهیدان قرون اول مسیحیت می‌پردازد و وصف استادانه‌ای از تمدن یونان باستان به عمل می‌آورد. این داستان از نظر قالب و شیوه نثر نویسی، از شکوه و جلال بسیار برخوردار است.
گوشو در دیباچه کتاب "گردشهای آناتول فرانس" او را این طور توصیف میکند: «آناتول فرانس افلاطونی بود از نو زنده شده، افلاطونی که از خواندن کتاب‌های رابله، راسین و ولتر پخته و معتدل شده بود.»
منبع: آشنایی با برندگان جایزه نوبل ادبیات «آناتول فرانس» «گیتا بختیاری»/ اختصاصی چوک
