توی ادبیات جهان بعضی اسما هستن که تا ابد درخشان می مونن و از آثار اونا به نیکی یاد می شه؛ هرمان ملویل آمریکایی یکی از همین نویسنده ها هستش که با آثار زیبا و رسای خودش تونسته نامش رو برای ادبیات دنیا به یادگار بذاره. از هرمان آثار زیبایی مثل موبی دیک یا نهنگ سفید، تی پی و امو به جا مونده که هر کدوم یجور زیبایی دارن.
هرمان توی زمان زندگیش زیاد مورد توجه نبود و از نوشته هایی که داشت مردم استقبال نمی کردن، توی یه دوره ای هم یه رمان درباره دریا نوشت که باعث شد خیلی از چشم بیفته و طرفداراش کم بشن! ولی توی یه زمانی هم کم کم دوباره اوج گرفت تا رسید به نقطه عطف خودش تو دهه ۱۹۲۰ میلادی و نگاشتن رمان موبی دیک که از شاهکار های ادبی جهانه!
زندگی هرمان پر بود از بالا و پایین های متفاوت و حادثه. هرمان شهر تولد خودش رو با یک کشتی ماهی گیری ترک کرد و چندین سال مشغول ملوانی بود؛ بعد از یه مدت بخاطر شرکت تو یه شورش زندانی شد و بعد از مدتی کوتاه هم از زندان فرار کرد و رفت به جزیره ایمکو که نزدیک تاهیتی هستش. دوباره بعد از یه مدت به کمک کشتی ماهی گیری دیگه ای راهی هاوایی شد و ۱۴ هفته در هونولولو کار کرد و بعدش برگشت کشور خودش برای خدمت سربازی!
رمان امو از هرمان ملویل یکی از زیباترین نوشته های این رمان نویس آمریکایی هست که توی سال ۱۸۴۷ و در ادامه رمان تی پی ( که تای پی هم گفته میشه ) نوشته شد. این رمان آمیخته شده با تجربیات شخصی هرمان توی دریانوردی اقیانوس آرام جنوبی؛ اگه نگاهی به امو بندازید متوجه می شید این رمان چند بخشی با مطالبی طنز گونه پر شده و داستانش در مورد مشارکت راوی توی شورش یک کشتی هستش که بعد از اون سرگردان وارد تاهیتی شده و دکتر سابق کشی رو ملاقات می کنه.
اگه اهل رمان های آمریکایی هستید بهتون پیشنهاد می کنم توی آثار هرمان، به ترتیب موبی دیک، تی پی، امو و ماردی رو مطالعه کنید. این رمان ها رو من خودم خیلی دوست دارم و می دونم که شما هم خوشتون میاد؛ از ویژگی های این رمان ها همین بس که با نوشته های گوناگونی رو به رو میشید که از شاخه ای به شاخه دیگه میرن و همیشه در حال برانگیختگی هیجانات شما هستن.
