قدیما برای جلب نظر پادشاها کارای جالبی می کردن! مثلا در وصف اونا شعر می گرفتن، کتاب می نوشتن، یا اصلا چیزای غیر مرتبط می نوشتن ولی اونو تقدیم میکردن به پادشاه! (پاچه خواری می کردن دیگه!). یکی از کارایی توی دوره ساسانیان انجام دادن نوشتن و سرودن نوع خاصی از اهنگ بود که ۳۰ بخش داشت! مثلا بخش سبز در سبز یا نیمروز؛ به این بخش ها لحن های ۳۰ گانه باربد می گفتن و همونطور که از اسمش معلومه ۳۰ بخش داره.

 این ۳۰ لحن یکی از ترتیب های اجرای آهنگ موسیقی قدیمی ایران بود که ایجاد کننده اون هم طبق انتظار اسمش باربد بود. این لحن های ۳۰ گانه توی منظومه خسرو و شیرین نظامی گنجوی هم آورده شدن؛ داریوش صفوت که از صاحب نظران این رشته هستش اسمای این سی لحن رو اینجوری مرتب کرده:

۱.گنج بادآورد

۲.گنج گاو

۳.گنج سوخته

۴.شادُروان مروارید

۵.تخت طاقدیس

۶.ناقوسی

۷.اورنگی

۸.حقه کاووس

۹.ماه بر کوهان

۱۰.مشک‌دانه

۱۱.آرایش خورشید

۱۲.نیمروز

۱۳.سبز در سبز

۱۴.قفل رومی

۱۵.سروستان

۱۶.سروِ سهی

۱۷.نوشین‌ اده (نوش‌باده)

۱۸.رامش جان

۱۹.سازِ نوروز

۲۰.مشکویه

۲۱.مهرگانی

۲۲.مروای نیک

۲۳.راه شبدیز

۲۴.شب فرخ

۲۵.فرخ روز

۲۶.غنجه کبک‌ دری

۲۷.نخجیرگان

۲۸.کین سیاوش

۲۹.کین ایرج

۳۰.باغ شیرین

 طبق چیزی که توی تاریخ اومده این ۳۰ لحن برای خسرو پرویز نوشته شده بودن. نکته جالب اینه که نظامی در خسرو و شیرین یه توضیحی راجب این لحن ها داده که اسم 3 تا لحن آیین جمشید، راح روح و نوبهاری رو نیاورده و بجاشون از اسم های ساز نوروز و غنچه کبک و دریفرخ روز و کیخسرو رو آورده (یعنی ۴ تا به جای ۳ تا). این باعث شده که بعضیا الحان ۳۰ گانه رو ۳۱ عدد بدونن.

 منبع: https://abadis.ir و https://fa.wikipedia.org