سکونت انسان در سیاره زمین از ابتدا تاکنون باعث تخریب بسیاری از زیست‌بوم‌ها شده است اما این روند غم‌انگیز تا کی می‌خواهد ادامه پیدا کند؟ تا زمان نابودی زمین؟ جایی که تاروپود زندگی همه ما به آن وابسته اما هنوز زمان برای نجات آنها وجود دارد اگر همگی ما فاجعه‌ای که در پیش روی زمین است را به درستی درک کنیم.
دریاچه «زیبای آرال» در بخش شمالی ازبکستان و جنوب قزاقستان، چهارمین دریاچه بزرگ جهان و یکی از شلوغ‌ترین بندرگاه‌های ماهی گیری و کشتی‌های رنگارنگ پر از پرندگان زیبا و منظره‌ای شورانگیز که هزاران نفر از طریق آن به درآمد رسیده بودند اما سرنوشت این دریاچه چه شد؟
بر اثر تصمیمات نادرست و خودخواهانه دولت اتحاد جماهیر شوری در دهه ۱۹۵۰ برای ترویج کشاورزی و به ویژه پنبه، آرال را از دو منبع اصلی رودخانه‌های آمودریا و سیر که بیش از چهار پنجم آب این دریاچه را تأمین می‌کردند محروم کرد و بلافاصله منجر به رسیدن آب کمتر به دریا شد بدتر از همه این کانال‌ها به صورت هوشمندانه ساخته نشده بودند و حدوداً ۷۵ درصد آب فقط بیابان را خیس می‌کرد و آشکارا هدر می‌رفت. سطح آب در دریای آرال از دهه ۱۹۶۰ به بعد رفته‌رفته شروع به کاهش شدید کرد. البته نابودی دریاچه قابل پیش بینی برای شوروی‌ها بود ویک اتفاق غیرمنتظره قلمداد نمی‌شد آنها فقط و فقط به تولید پنبه فکر می کردند به طوری که ازبکستان تبدیل به بزرگترین تولید کننده وصادرکننده پنبه درجهان شد اما به قیمت از دست رفتن یک زیست بوم مهم و لطمه بسیار بزرگ به شصت هزار نفری که از صنعت ماهیگیری این منطقه کسب درآمد داشتند و اما تاثیر بسیار مخربش بر آب و هوا و طوفان های شنی که از کویر به جای مانده از دریاچه به راه افتاد و ایجاد الودگی و صدها بیماری کرد.
دیگر خبری از آن همه طبیعت و زیبایی‌های رنگارنگ نبود حال کویری با آفتابی سوزان و اجساد باقی‌ماندة کشتی‌ها که منظره‌ای غم انگیزی از وجود انسان‌هایی تخریب‌گر را به تصویر می‌کشد.
کمی تأمل ...
www.JADVALKATIBEH.com
