سرزمین ایران مهد پرورش نام‌آوران و شاعران بی شماری می‌باشد که هرکدام هنرهای بسیاری در خود پرورش داده‌اند جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولانا یکی از پرآوازه‌ترین و مشهورترین شاعران ایرانی است جای تعجب است اگر کسی با این شاعر غریبه یا ناآشنا باشد او عشق و علاقة بدون وصفی به ساز بادی «نی» داشت به گونه‌ای که او را به نی نوازی دل سوخته می شناختند، امروزه نیز هرگاه صحبت از این ساز به میان می‌آید نا آگاه اولین چیزی که به ذهن خطور می‌کند نی نواز قهار حضرت مولاناست. با اطمینان می‌توان گفت نی یکی از قدیمی‌ترین سازهای بادی محلی است که این ساز در تمام نقاط ایران دیده و شناخته شده است و جایگاه بسیار ویژه‌ای در فرهنگ مردم ایران زمین دارد.
حضرت مولانا حتی در اشعارش نیز این علاقه و انس الفتی که به نی دارد به وضوح نشان داده شده است او به این ساز جان می دهد و او را شریک غم و شادی‌اش می‌کند، بیت زیر نمونه‌ای از این اشعار است:
بشنو از نی چون حکایت می‌کند از جدایی ها شکایت می کند
مولانا در ششم ربیع‌الاول سال ۶۰۴ هجری در شهر بلخ به دنیا آمد و نام کامل او محمد بن محمد بن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی بوده است که بعدها به القابی چون مولانا، مولوی، مولای روم شناخته شد، گفته شده است که اوایل مولانا به فقیه دینی با عقایدی خشک و بسیار مذهبی بود که به یکباره تمامی آن عقاید را کنار گذاشت و وارد دنیای دیگری از عشق و دلدادگی شد.
کتاب مثنوی مولانا بسیار زیبا و پرطرف‌دار در تمام جهان است به گونه‌ای که می توان گفت بیشتر معروفیت این شاعر برجسته در گرو همین کتاب بود و چه خوش درخشید این مایه افتخار ایران و ایرانی.
www.JADVALKATIBEH.com
