در دین زرتشت شادی کردن،  به عنوان آیینی ارزشمند است،آیینی که در بدترین شرایط از آنها میخواهد  غمشان را به دست شادی بسپارند  و رنگ و اندوه را از آیینه دلشان پاک کنند. در کتیبه های هخامنشی که از اولین اسناد نوشته شده این آیین است آمده که: « ستایش خداوند و سپاس از او به واسطه امانت نهادن شادی در میان مردمان آغاز می شوند.»

همین امر باعث شده زرتشتیان در عین فقر و غم به جشن و شادی و بر پایی آیین های سنتی کهن  خود بپردازند و این امر را مایه برکت و خیر و روی آوردن اقبال نیک می دانند.  در این میان آنها یادگارهایی شیرین به نام جشن های «گاهنبار» را با خود به همراه دارند که یادبودی از پدران و بزرگانشان است.

«گاهنبار» نام شش جشن، در شش زمان مختلف از سال است. که خدا در آن زمان ها به افرینش عالم هستی پرداخت و در هر به اصطلاح گاه آن چیزی را خلق کرد.

  نخستین گاهنبار : اوستامیدیوزرم (خلقت آسمان)، دومین گاهنبار : میدیوشم (خلقت آب)، سومین گاهنبار : پیتی شهیم (خلقت زمین)، چهارمین گاهنبار : ایاثرم (خلقت گیاهان)، پنجمین گاهنبار : میدیارم (خلقت موجودات و جانوران) و ششمین گاهنبار : همس پت میدیم (خلفت انسان)  است که با آن خلقت عالم هستی تمام گشته و زمان آن مطابق پایان سال و دقیقا  قبل از عید نوروز است.

 گاهنبار از با شکوه و مهم‌ترین جشن‌های مردمی زرتشتیان است که هدف برجسته آن، بخشش و ایجاد همبستگی و پی بردن زرتشتیان از وضع یکدیگر در جامعه‌ است. و یکی از بهترین نمونه برای نشان دادن ارزش شادی و شاد بودن در میان آنها است که فرهنگ آن با زندگی روزمره زرتشتیان  عجین گشته است. چنانچه هنوز این جشن به یادگار مانده از فرهنگ گذشتگان امروزه نه کاملا به شکل و روش سنتیش اما با قوت و عشق بسیار در میان زرتشتیان ایران و هند برگزار می شوند.

منبع: دین بهی زرتشتی

   www.JADVALKATIBEH.com ............................................ Instageram: Magazine.Katibeh ................................. YouTube: Katibeh Magazine