بُرقَع یا چادَر پوششی است که برخی زنان مسلمان از آن استفاده می‌کنند. این پوشش بیشتر در افغانستان و پاکستان و منطقه هرمزگان ایران رایج است. نوع رایج آن مخصوصاً در افغانستان و پاکستان تمام بدن زن، از جمله چهرهٔ او را می‌پوشاند. معمولاً در برقع، چشم‌ها پشت یک پرده یا صفحهٔ مشبّک قرار می‌گیرند. در هرمزگان به پوشش نقاب مانند که تزیینات رنگی دارد نیز اطلاق می‌شود. نقابی مخصوص زنان سواحل خلیج فارس که آن را به عربی بُرقع (Borqe) به گویش محلی مناطق هرمزگان بُرکه (Borke)، در مناطقی از بندر لنگه بَتُوله (Batūle) و میان مردمان مناطق شمال بندر لنگه و جنوب استان فارس (لارستان) تَبِیله (Tabile) و سیستان بلوچستان هم برکه می‌نامند. در تهران قدیم و در دوره قاجاریه به آن «روبنده» میگفتند.

انواع برقع:

در این مقاله به صورت تخصصی تمامی برقع های موجود ، نحوه و زمان استفاده از آن‌ها بررسی شده است.

ریشه کلمه

برقع عربی شده کلمه بورک (būrk) ترکی به معنی کلاه است. بورک و دوواق (duvaq) در لباسهای ترکان قدیم برای پوشاندن سر یا چهره بوده‌است. اما در خراسان به چادر امروزی خانم‌ها و به‌خصوص نیم چادری یا پوششی که سر تا روی سینه زنان را می‌پوشاند پرده می‌گفتند.

ناگهان پرده برانداخته‌ای یعنی چه ....................... مست از خانه برون تاخته‌ای یعنی چه

تاریخچه

پوشش صورت در امپراتوری بیزانس، یونان، روم رایج بود. در میان تمدن‌های آشوریان، کلدانیان، سومریان، پاش‌ها، بازی‌ها، گوتی‌ها، لولوبیان، کاسی‌ها، سکایان، اورارتوها و کیمیریان زنان چهرهٔ خود را در برابر مردان بیگانه می‌پوشانیدند. در هندوستان، روبنده به اسم پرده خوانده می‌شد. ملکه‌ها و اشراف هندوستان چهرهٔ خود را می‌پوشاندند. خدمتکارها در برابر دیدن چهرهٔ زنان تنبیه می‌شدند. هارشا، گانگایدوا و ریبیدوا نیز با پرده در میان جمع حرکت می‌کردند. در کتب مقدّس هندی مانند آلتکار و ایندرا پوشیدن ماندن چهرهٔ زنان اهمیت و تأکید خاصی دارد. در ترکستان، حجاب صورت پارچه‌ای بوده که آن را به دور بخش پایین صورت می‌پیچیده‌اند و بینی، لب‌ها و چانه، و گونه‌هاپوشیده می‌شده‌است. این گونه پوشش صورت در مجسمه‌ای از آن دوره دیده می‌شود که اکنون در موزه لوور پاریسقرار دارد که در بندر غربی ترکیه کشف شده و قدمت آن به سیصد و پنجاه سال قبل از میلاد مسیح تخمین زده شده‌است . در اسکندریه مصر نیز پوشش صورت ضروری شمرده می‌شده‌است.

در کشورهای اسلامی

روبنده در دوران امویان، خلافت عبّاسی و عثمانی هم چنان اهمیت داشت و در ایران پیش از قاجار نیز زنان با روبنده در اجتماع ظاهر می‌شدند، ولی بعد از قاجار فقط در استان هرمزگان و استان سیستان و بلوچستان از روبنده استفاده می‌شود. با قدرت گرفتن طالبان در افغانستان، زدن برقع و پوشاندن صورت در آن کشور برای زنان اجباری گردید. در عربستان سعودی نیز پوشاندن صورت برای زنان معمول است. در کشورهای عربی مانند کویت، امارات متحده عربی، یمن، بحرین، مصر، عراق -در کشورهای آسیایی چون اندونزی و کشورهای آفریقایی چون الجزایر، لیبی، غنا و نیجریه نیز استفاده از روبنده در بین زنان مسلمان رایج است. در انتخابات مجلس فلسطین در سال ۲۰۰۶، نمایندگان زن حزب حماس همگی روبنده داشتند. در کشورهای اسلامی تونس و ترکیه استفاده از روبنده ممنوع است. در مصر و امارات متحده عربی رانندگی برای زنان با روبنده ممنوع گشته‌است. 

در کشورهای عربی حاشیهٔ خلیج فارس پوشیدن برقع از دوران بسیار دور رایج بوده‌است. شکل «برقع» در مناطق مختلف تفاوت دارد، مثلاً برقع‌هایی که زنان ساحل می‌پوشیدند با برقع‌هایی که زنان شحوح که در کوهستان و رؤوس الجبال زندگی می‌کنند، بسیار فرق داشت. همچنین برقع‌هایی که زنان بعضی از مناطق عمان می‌پوشیدند نیز با همدیگر اختلاف کلی داشت. امروزه در امارات تنها بعضی از خانم‌های بزرگسال برقع می‌پوشند، اما بانوان جوان امروزه کمتر از این نوع پوشش استفاده می‌کنند. طبق بررسی‌هایی که انجام شده‌است تا ۳۰ سال آینده در امارات برقع به کلی ناپدید خواهد شد. البته در امارات پوشیدن برقع بیشتر جنبهٔ تزئینی دارد؛ و از لباس‌های شرعی یا اسلامی به‌شمار نمی‌آید و یکی از لباس‌های سنتی این کشور است.

ایران

برقع در ایران تا دوره قاجار استفاده می‌شد و بعد از این دوره به علت سیاست کشف حجاب رضاشاه٬ دیگر از برقع استفاده نشد. بعد از خلع رضاشاه فقط مردم استان هرمزگان از برقع استفاده می‌کنند که در بندرعباس و توابع ان بُرکه (Borke) و در مناطقی از بندر لنگه بَتوُله(Batoole) می‌گویند؛ و همچنین مناطقی از استان سیستان و بلوچستان نیز استفاده می‌کنند و به آن برکه می‌گویند.

افغانستان

رنگ معمول برای برقع در افغانستان آبی است. در طول دورهٔ حکومت طالبان، زنان مجبور به پوشیدن برقع در اجتماع بودند. پس از سرنگونی طالبان، حکومت جدید اجبار برای پوشیدن برقع را لغو کرد.

در ادیان

در زرتشتی‌گری

در بین کتب زردشتی، ارداویراف‌نامه پوشش صورت زنان را پسندیده دانسته‌است و چهره‌نمایی زنان را علّت گمراهی مردان می‌داند. در شاهنامه فردوسی چندین بار لغت پوشیده‌رخ یا پوشیده‌روی مترادف واژهٔ دختر به کار رفته‌است. شاهنامه‌شناس معاصر، پورخالقی چترودی، این علّت را بیانگر این واقعیت می‌داند که از نظر فردوسی زنان در دورهٔ کیانیان، اشکانیان، و ساسانیان از روبنده استفاده می‌کردند.

در یهودیت

با استناد به تورات و تنخ یهودی، می‌توان دریافت که پوشانیدن چهره در میان زنان عبرانی و دیگر زنان یهودی رایج بوده‌است. ساره و قطوره همسر ابراهیم، ربه کا زن اسحاق، راحیل و لیه همسران یعقوب، صپوراه همسر موسی و استر همسر خشایارشا با چهرهٔ پوشیده در میان مردم حاضر می‌شدند. بر اساس کتاب روت، همسر بوعز نیز چهره خود را می‌پوشانیده‌است. در کتاب اشعیا، به فرستاده شدن عذاب بر دختران صهیون به دلیل چهره‌آرایی در برابر بیگانگان اشاره رفته‌است. در تورات برای اشاره به روبنده، واژه‌هایی چون صفه و مسّکه به کار رفته‌است.

با این حال شواهدی از تورات نیز وجود دارد که نشان می‌دهد رسم پوشیدن چهره، در بین عبرانیان فراگیر نبوده‌است. در شولحان عاروخ، پوشانیدن چهره لازم دانسته نشده‌است، هرچند این کار سنت زنان پاک‌دامن دانسته شده‌است.

انواع روبنده

روبنده در کشورهای مختلف شکل و نوع متفاوتی دارد. «نقاب کامل» تمام صورت از جمله چشم‌ها را می‌پوشاند. «نقاب درزدار» دو سوراخ برای چشم‌ها دارد و جز چشم‌ها تمام صورت را می‌پوشاند. نیم نقاب که از زیر چشم‌ها به پشت بسته می‌شود و پیشانی، ابروها، و چشم را نمایان می‌سازد. «نقاب لوانی» که به دور صورت بسته می‌شود و علاوه بر پیشانی و چشم، بینی را نیز آشکار می‌سازد. برخی از نقاب‌ها، یک یا چند پارچهٔ نیم شفاف را روی چشم قرار می‌دهد که علاوه بر پوشیده ماندن چشم، زن بتواند به راحتی ببیند و به اختیار بردارد. نوع دیگری از روبنده، برقع است که در افغانستان و پاکستان رواج دارد و پوششی از سر تا پا است و چشم‌ها معمولاً پشت یک پرده مشبّک قرار می‌گیرند. در پاکستان، پاک چدری، در هند ریجان، و در ایران پوشیه و برقع پوشش‌هایی هستند که صورت را می‌پوشانند.

www.JADVALKATIBEH.com ............................................ Instageram: Magazine.Katibeh ................................. YouTube: Katibeh Magazine