۲۱ تیرماه ۱۳۴۱، اعلامیه رسمی ایجاد سندیکای روزنامه نگاران ایران به امضای موسسین آن رسید و رسما آغاز به کار کرد. در اواخر سال ۱۳۴۰ خورشیدی بود که ۴ تن از روزنامه نگاران مشهور و خوشنام ایران در پارک شهر تهران واقع در خیابان خیام (باغ سنگلج) و نزدیک ساختمان اطلاعات، در سالن کتابخانه پارک شهر گردهم آمدند. این چهار تن عبارت بودند از: ۱- زنده یاد مسعود برزین ۲- زنده یاد خسرو شاهانی شرق ۳- زنده یاد حسين رائیتی ۴- آقای پرویز آزادی.

انسانهای شریف که به کمک دیگر نویسندگان اعتبار بسیاری به روزنامه نگاری دوران خود داده بودند. این چهار نفر در این گردهم آئی هدف خود از تشکیل و تاسیس سندیکای روزنامه نگاران (اتحادیه) را مشخص کردند که همانا ایجاد پایگاه مطمئنی برای رسیدگی به امور و مسائل روزنامه نگاران بود.

چندی بعد از تاریخ فوق اعلامیه دعوت و دعوتنامه برای سایر روزنامه نگاران ایران ارسال شد و دومين جلسه هم در همان مکان (کتابخانه پارک شهر) برگزار شد، و در آن جلسه ۳۳ نفر از روزنامه نگاران بر اهداف تاسيس سندیکا صحه گذارده و متن آنرا امضاء کردند. ایجاد سندیکای روزنامه نگاران ایران مصادف بود با دوره نخست وزیری زنده یادعلی امینی.

طبق اعلامیه موسسین، سندیکا یک بنیاد حرفه ای و برای حفاظت از حقوق روزنامه نگارای بود، لذا پروانه آن را وزارت کار باید صادر میکرد. نخستین مجمع عمومی سندیکا در ۲۴ آبان همان سال (۱۳۴۱) برگزار و زنده یاد مسعود برزین را به سمت دبیر انتخاب کرد. در این رای گیری که تمامی نویسندگان، خبرنگاران و مترجمان وقت نشریات و روزنامه ها، خبرگزاری پارس، رادیوها و تلویزیون غیر دولتی (ثابت پاسال) شرکت کرده بودند.

داريوش همايون با اختلاف چند رای دوم شده بود. ذبیح الله منصوری هم به عنوان رئیس هیات مديره انتخاب شد.

بعدا وزارت اطلاعات و جهانگردی اجازه داد که از آن پس جلسات مجمع عمومی سندیکا در تالار مدرسه فیروزکوهی واقع در خیابان آشیخ هادی برگزار شود. این دستور که با کوشش زنده یادعطاالله تدین معاونت مطبوعاتی وقت وزارت اطلاعات و جهانگردی صادر شد و به اعتبار و دوام این سندیکای نوعا کمک شایانی کرد و باعث رشد و جهش این سندیکا شد.

با تاسيس سندیکا، روزنامه نگاران ایران امنیت شغلی یافتند و دارای قرارداد کار و مصون از تعرض شدند. با وجود این، اخراج بدون دلیل آنان از کار و عمدتا بدون پرداخت غرامت از سال ۱۳۵۸ (یک سال پس از انقلاب) آغاز و بتدریج نود درصد آنان خانه نشین شدند.

سندیکا شغل دیگر داشتن روزنامه نگاران را مغایر ژورنالیسم حرفه ای میدانست. در سال ۱۳۵۷، سندیکا بر ضد سانسور بپاخاست و اعتصاب عمومی مطبوعات را اعلام را کرد که ۶۲ روز این اعتصاب طول کشید.

سندیکا از اواخر سال ۱۳۶۰ عملا فعالیتی نداشته، ولی تا به امروز منحل هم نشده.

از کارهای برجسته سندیکا ساختن یک مجتمع مسکونی برای ۱۲۲ روزنامه نگار بوده است. این مجتمع هم اکنون به عنوان کوی نویسندگان در اول بزرگراه جلال آل احمد فعال است و عده ای از روزنامه نگاران که اثر آنها بازنشسته هستند همچنان در آنجا ساکن هستند.

در نخستين مجمع عمومی سندیکای روزنامه نگاران ایران آقایان: داریوش همایون، ذبیح الله منصوری، پرویز آزادی، اسماعیل یگانگی، سیامک پورزند، اسماعیل رائین و هوشنگ پورشریعتی به همراه خانمها: لعبت والا و ویکتوریا بهرامی به عضویت هیات مدیره منصوب شدند. آقای ر.اعتمادی به سمت بازرس هیات مدیره و آقای مسعود برزین هم به عنوان دبیر سندیکا منصوب شدند.

مجله جدول کتیبه این افتخار را دارد که با بسیاری از بزرگان همکاری داشته و از دانش و مرام آنها کمک خواسته.

www.JADVALKATIBEH.com ............................................ Instageram: Magazine.Katibeh ................................. YouTube: Katibeh Magazine