بدون شک در طول تاریخ کشتارهای هولناکی در گوشه و کنار جهان رخ داده و خونهای زیادی بر زمین ریخته است ولی خون «سیاوش» شاهزادۀ نامدار ایرانی که ناجوانمردانه در سرزمین تورانیان به قتل رسید رنگ دیگری داشت و جهش و جوشش آن به حدی تند و تیز بود که به گفتهی حضرت فردوسی:
بساعت گیاهی از آن خون برست .................... جز ایزد که داند که آن چون برست
سياوش در شاهنامه از شاهزادگانی است كه به دليل داشتن جايگاه ويژه ی اسطوره ایش، همواره درگیر چالش های گوناگونی در زندگیش بوده كه بيانگر بزرگی شخصیت و منش و اخلاق او است.
او با طالع و سرنوشتی از پيش تعيين شده، به سوي مرگي حركت مي كند كه دست اندركاران زيادي در دو سرزمين ايران وتوران دارد. پدرش كاووس، نامادري اش سودابه، دشمنان دوست نمايش گرسيوز و افراسياب و تقديري كه همواره با اوست، همگي دست به دست هم داده تا فاجعه مرگ او را رقم زنند.
گویی او برای اسطوره شدن وظيفه اي خاص وتعريف شده دارد. سياوش بايد يكبار بميرد تا بتواند زندگي در افقي ابدي و بي پايان را دوباره تجربه كند.
او به نوعی نماينده طبيعت و مسئول رويش دانه گياهان در زير زمين است، بنابراين با مرگ در پاييز و زندگي دوباره اش در موسم بهار، نقسی مانند خدايان اساطيري پیدا میکند. سياوش در شاهنامه مي ميرد، اما باز هم ارتباطش با گياه، كه نماد زندگي و تداوم است از بين نمي رود زيرا پس از مرگ از خونش گياهي مي رويد كه به درخت تبديل مي شود و عكس او بر برگ هايش نمايان مي گردد. آن گياه را مي توان نمونه و نمادي از فرزند او كي خسرو دانست كه سر انجام از بين برنده و نابودكننده دشمن ديرينه ايرانيان يعني افراسياب است.
در باور عامه گفته میشود رووییدن گل لاله واژگون یا همان اشک سیاوش گواه لحظه ایست که گلوی سیاوش پاک نهاد به ناحق با دشنه تیز گرسیوز بد نهاد پاره میشود و در زمین میریزد و باعث میشود این گل سر به زیر افکنده و اشک بریزد بر بی گناهی این پهلوان دلیر...
چه بهاري است، خدا را كه در اين دشت ملال .................... لاله ها آينه خون سياووش اند...
منبع: درس نامه های ادبیات- احدزاده کلوری
www.JADVALKATIBEH.com ............................................ Instageram: Magazine.Katibeh ................................. YouTube: Katibeh Magazine
