درّه التاج لغره الدَباج با نام کوتاه دره التاج دانشنامه‌ای فلسفی به زبان فارسی‌است و بر دست قطب‌الدین شیرازی (۶۳۴–۷۱۰ق) تألیف شده‌است. دره التاج را در موضوع و جامعیت با شفای پسر سینا که به زبان عربی است مقایسه می‌کنند. به گواهی برخی از اسناد، قطب الدین این کتاب را در حوالی سال ۷۰۵هجری قمری به نام و خواهش یک امیر فومنی به نگارش درآورد. این حاکم امیره دّباج بن فیلشاه بن رستم بن دبّاج نام دارد که از جمله امیران و شاهزادگان فومنی مقتدر قرن هفتم هجری به شمار می‌رود و از خاندان حکومتگر اسحاقوند محسوب می‌شد. قطب‌الدین کتاب را به نام یکی از امرای بیه پس گیلان تألیف کرد چنان‌که از نام کامل آن بر می‌آید. حکومت این دباج بر دست محمد خدابنده الجایتو در سال ۷۰۶ برچیده شد. از این قرینه و دیگر قرینه‌ها تاریخ تألیف درةالتاج را پس از ۶۹۳قمری و نه دیرتر از ۷۰۵ قمری می‌دانند.