شهود یا شم دریافت بی‌میانجی یک چیز یا فراگیری دانش بی‌نیاز از اثبات و استدلال است.

شم به معنی:دریافت,کشف,گواهان و ناظران است.

تعریف شم از سوی فیلسوفان: دسترسی سرراست به دانش ناخودآگاه، شناخت ناخودآگاه، حسگر درونی، بینش درونی به شناسایی الگوی ناخودآگاه و توانایی پی بردن به چیزی غریزی بی‌نیاز به استدلال آگاهانه.

• فلسفه

در بخشبندی عارفان کشف و شهود را به دو گونه شناسایی کردند نمادین و معنوی. دیدارهای نمادین در جهانِ نمادها یا همان برزخ رخ می‌دهد و کشف معنوی وابسته به جهان های بالاتر از برزخ است که برای رهروی راه شناخت پیش می‌آید.

در تصوف شهود را به آمادگی(حضور) قلب برداشت می‌کنند و آن را به مانند دیدن حق نشان می‌دهند.[نیازمند منبع] این واژه بیشتر دارای باری معنایی به گونه دریافت چیزی از درون یا رؤیایی راستین (در بیداری)، یا به گونه دریافتی بی کاربرد حس اندامی، یا مفهوم نوس در فلسفه می‌باشد. نمونه های نامیده شده به شهود ،زمینه هایی بسیار از یکدیگر جدا هستند، ولی بیشترِ روندی که به شهود می‌انجامد، به وارون«تفکر منطقی»، برای شم کننده ناشناخته است.

شم، ریشه پدید آمدن دیدگاهها، دریافتها، داوریها و باورهایی می‌شود از آنجا که آزموده ای گواهی ناپذیر، ولی از دید عقلانی پذیرفتنی است. در همین راستا فیلسوفانی مانند سهروردی و ملاصدرا مکاشفات عرفانی را به گونه ریشه یابی بازگو کردند.

در گذشته شم زمینه ای چشمگیر برای مذاهب، عرفان و علوم خفیه بوده‌است، و امروزه روشنگری چگونگی این پدیده در هسته نگاه روان‌شناسی و روان‌پزشکی است، چنانکه همیشه زمینه ای پرکاربرد در ادبیات نوشتاری و سینما نیز بوده‌است. در گفتار ساده نیم‌کره راست مغز با سازوکار مغزی وابسته به زمینه های شهودی مانند زیبایی‌شناسی یا توانایی‌های همگانی خلاقیت پیوند دارد. اینکه شهود می توانسته در پیوند با برخی نوآوری‌های دانشی، نوساخته ها و یافته های برخی از دانشمندان بوده باشد در میان پژوهشگران جای ناسازگاری است.

در کتاب «تجربه دینی و مکاشفه عرفانی» صفحه۱۳۱_۱۳۶ چنین آمده‌است: «کشف، از سنخ علم حضوری است و قابل انتقال به دیگران نیست و در حوزه «مَنِ» مکاشف باقی می‌ماند»

زیر نویس عکس:

• ژاندارک شهود خویش را بر شارل هفتم پادشاه فرانسه عرضه کرد، او آن را پذیرفت و به او سپاه داد، سربازان نامی بسیاری در پی باور به شهود ژاندارک در راه آزادی فرانسه جنگیدند و کشته شدند